ΤΟ ΑΘΕΑΤΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥ
(Υπό Ρωμαίου του Καβαφίζοντος)

...ή πώς να ξεκινήσεις να λες 5 χρόνια ψέματα σε κάποιον μέσα από την ποίηση...

Ήταν σε μια γωνιά, εξαερώνοντας τη μεγάλη βιτρίνα.
Σύννεφα τα μαλλιά της, δεν απέκρυψαν τα ηλεκτρονικά μάτια της.
Αντιθέτως γέμισε ηλίου πυγολαμπίδες η μικρά αίθουσα
Εναποθηκεύθησαν εις το αθέατο μέσα του

Και αιφνιδίως κραυγές σεισμού εξήλθον και συνεπήραν το σώμα του.

Πού ήσουν τόσες αμέτρητες δεκαετίες μικρά σειρήνα;
Ο Οδυσσέας ματαίως σ' αναζητούσε, τόσα έτη,
Κίρκη της αναστάσεώς του...

Έπρεπε λοιπόν να εφευρεθεί το διαδίκτυον
Δια το μεγάλο της Ιθάκης ταξίδιον του Αποχαιρετισμού;

Έστω και αργά, κυκλοφορεί τώρα πλέον ήρεμος και εγκάρδιος
Ατενίζοντας χαμογελαστός την έξοδο του από το τελευταίο λιμάνι.
Με μια μικρή αλαφροΐσκιωτη Ιουλιέττα, στην προβλήτα,
Να του φωτίζει την ύστατη διαδρομή του.
Και μια μικρή Λευκή Αχιβάδα να τραγουδάει το τελευταίο Αντίο..

30/11/2010